MONÓLOGO DO VELLO TRABALLADOR

Agora tomo o sol. Pero até agora
traballei cincoenta anos sin sosego.
Comín o pan suando día a día
nun labourar arreo.
Gastei o tempo co xornal dos sábados,
pasou a primavera, veu o inverno.
Dinlle ao patrón a frol do meu esforzo
i a miña mocedade. Nada teño.
O patrón está rico á miña conta,
eu, á súa, estou vello.
Ben pensado, o patrón todo mo debe.
Eu non lle debo
nin xiquera iste sol que agora tomo.
Mentras o tomo, espero.

«Monólogo dun vello traballador» é un poema de Celso Emilio Ferreiro, do seu libro Longa noite de pedra. Toda a súa obra está inscrita no socialrealimo ou crítica social. Este é un poema social comprometido que fala dun vello traballador que critica o amo, e isto pode interpretarse como que o amo ven representado pola ditadura e o vello traballador son todos os oprimidos por ela.

Raquel