Señoras do pasado

Non price on a les dam´s du temps jadis qu´on peut

Georges Brassens

E quíxenvos moi tristemente a todas

as que forades rapidamente eu ( un pouco ).

Unha lus nos lugares do estremecemento

e tardes coma rodas de bronce , interminábles.

Poderosas mañáns de rexurdimento e ollos no chan, de amor

[outido.

E quíxenvos moi escasamente a todas

porque nas rengandixas de eu caben ourizos e sofrir é amor

e nada pra o tempo que destrue os ourizos.

E quíxenvos (quérendome) coma un río que fose

dos meus ollos a vós, as tidas e perdídas,

limítrofes do amor, esquencidas pra sempre.

E quíxenvos autente, e case non vos quixen

antre tanto artefauto, construción, mala pedra,

que nos ten envisgados

nas cousas, coma lentos navíos que mainamente esbaran.

Chamo por vosoutras, nomes apenas tatuados

no baleiro e no fume , e reclamo ese espacio

que deixáchedes e que cecais é globo ( de lume e desespero ).

Señoras do pasado, damas investidas a través dos ensoños

sobre cabalos nidios, inmóbiles no outono de antano,

sen bris mesmo,

merci por un crepúsculo ou acaso algún beixo,

ou polos poderoso erguementos do sangue,

ou por sorrisos líquidos a carón da magnolia.

Quíxenvos lenemente, e mesmamente fúchedes

capaces da captura dun anaco de sombra de min.

e fiquei menos.

Inútil esta ollada por derriba do temo que me outorga

[silencio.

escamas, arruínas, borralla, meus ronseles.

Quíxenvos fuxídio, oh amigas de antonte,

meu espantoso espello neste solpor que vence.

X.L.Méndez Ferrín